ماهیت طنز
بر گرفته از کتاب محسن سلیمانی
«این کتاب (که من در صفحات قبلی وبلاگ در موردش صحبت کرده ام) تقریبا اولین کتابی است که در باب آموزش علمی طنزنویسی است. اینکه می گویم متاسفانه دلیلش این است که من از کلمه اولی بار که دائما در رسانه های ما برای کسب افتخار تکرار می شود واقعا بدم می آید؛ چون بدبختانه ثابت می کند که ما چقدر عقب مانده ایم که همه چیز را باید یا فکر می کنیم که باید از صفر شروع کنیم.»
ماهیت طنز:
شوخ طبعی استعداد خاصی است که به نویسنده قدرت جادویی می دهد تا کار یکند که مردم چه دلشان بخواهد چه نه بخندند. کسی که این استعداد را دارد می تواند طنز بنویسد. البته فکر نکنید طنز نویسی کار راحتی است (حداقل من یکی که این فکرو نمیکنم چون بعضی وقتها دو ساعت مینویسم و حتی یک مطلب طنز ازش در نمیاد). نشستن پشت کامپیوتر آهن هم با خونسردی، یکم تمرین می خواهد. و باز تضمینی وجود ندارد که همه به طنزهای یک طنزنویس بخندند. بعضی از خاننه ها ممکن است احساس کنند طنزهای درخشان یک نویسنده همانقدر خنده دار است که کتابچه راهنمای شهر بالتیمور! اما همان خواننده ها هم ممکن است مطالب بسیار غم انگیز شما را بخوانند و قاه قاه بخندند!
دید طنز آمیز اساسا همان زاویه دیدی است که یک آدم خارجی یا غریبه در یک محیط تازه دارد؛ مثلا وقتی یک آدم خارجی به یک کشور جدید وارد می شود، همه چیز برایش عجیب و حتی ناجور است. دانشمندان علوم اجتماعی به این حالت می گویند فاصله مردم شناختی. همه قبیله های عالم آداب و سوم عجیب دارند و کار نویسنده این است که مردم شناس تیره و طایفه خودش باشد. دید طنز آمیز همیشه زاویه دید یک آدم غریبه یا خارجی است؛ زاویه دید یک آدم معصوم، شکاک، افسرده خو، مردم گریز، هرج و مرج طلب یا منجی کاذب که چیزهایی را می بیند که کسی نمی بیند. برای بعضی از نویسنده ها این حالت، ساده و مثل نفس کشیدن می ماند. اما بعضی از نویسنده ها باید زور بزند تا از جلد سنتی خودشان در بیایند. اما اصول اساسی تولید طنز برای همه یک جور است...